Bogdan Białek w tomie poezji „Ostatni Hiob" zastanawia się nad miejscem człowieka we Wszechświecie. „jesteś wiekuistym pyłkiem // w przepastnej Drodze Mlecznej" - pisze w wierszu „epilog” jeden z najciekawszych polskich poetów religijnych.
Człowiek u Białka mierzy się z paradoksami życia. Jest ono bowiem pełne rzeczy i wydarzeń tymczasowych, a nasze istnienie dąży ku nicości. Głównym bohaterem jest tytułowy Hiob-tułacz, który wędruje przez współczesny nam świat.
Zebrane w tomie wiersze to kolejne przystanki na drodze bohatera, zarówno tej fizycznej jak i duchowej. Ich wspólnym mianownikiem jest próba zrozumienia świata, sensu ludzkiego cierpienia i potrzeby dążenia do Boga. Motto tomu - cytat z „Księgi Hioba” - przypomina, że nie jest to egzegeza biblijnych i religijnych prawd, a prywatna, kontemplacyjna historia i osobiste spojrzenie na duchowość i jej miejsce w naszej codzienności.
W wizji autora, Ostatnich Hiobów możemy spotkać na co dzień w ławce kościelnej, w parku, wśród natury. Ostatni Hiob staje się w poezji Białka archetypem osoby wątpiącej, poszukującej miejsca między sobą, ludźmi, naturą, Bogiem i światem. Próbuje zrozumieć otaczające okrucieństwo i pustkę.
„Hiob zawitał do miasta. Wiersze jednego z najciekawszych polskich poetów religijnych” Wojciech Szot, Gazeta Wyborcza. Książki, 27 lutego 2024
